Προδικαστικό ερώτημα C-46/18, Caseificio Sociale San Rocco κ.λπ.
Τομέας του γάλακτος και των γαλακτοκομικών προϊόντων – Ποσοστώσεις – Συμπληρωματική εισφορά – Κανονισμός (ΕΟΚ) 3950/92 – Άρθρο 2 – Είσπραξη της εισφοράς από τον αγοραστή – Παραδόσεις που υπερβαίνουν τη διαθέσιμη ποσότητα αναφοράς του παραγωγού – Ποσό επί της τιμής του γάλακτος – Υποχρεωτική εφαρμογή παρακράτησης – Επιστροφή του ποσού της αχρεωστήτως εισπραχθείσας εισφοράς – Κανονισμός (ΕΚ) 1392/2001 – Άρθρο 9 – Αγοραστής – Αθέτηση της υποχρέωσης εφαρμογής της συμπληρωματικής εισφοράς – Παραγωγοί – Αθέτηση της υποχρέωσης μηνιαίας καταβολής – Προστασία της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης
Με το προδικαστικό ερώτημα C-46/18, το Consiglio di Stato (Ιταλία) έθεσε ζητήματα σχετικά με την ερμηνεία του άρθρου 2 του κανονισμού (ΕΟΚ) 3950/92 του Συμβουλίου, της 28ης Δεκεμβρίου 1992, για τη θέσπιση συμπληρωματικής εισφοράς στον τομέα του γάλακτος και των γαλακτοκομικών προϊόντων, καθώς και του άρθρου 9 του κανονισμού (ΕΚ) 1392/2001 της Επιτροπής, της 9ης Ιουλίου 2001, για λεπτομέρειες εφαρμογής του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 3950/92. Ειδικότερα, τέθηκε το ζήτημα εάν το δίκαιο της Ένωσης πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η αντίθεση νομοθετικής διατάξεως κράτους μέλους με το άρθρο 2, παράγραφος 2, τρίτο εδάφιο, του κανονισμού 3950/92 έχει ως συνέπεια τη μη ύπαρξη υποχρεώσεως των παραγωγών να καταβάλουν τη συμπληρωματική εισφορά όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις που καθορίζονται από τον εν λόγω κανονισμό. Περαιτέρω το εθνικό δικαστήριο ζήτησε να διευκρινιστεί αν, το δίκαιο της Ένωσης, και συγκεκριμένα η γενική αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η εμπιστοσύνη των προσώπων που έχουν τηρήσει υποχρέωση προβλεπόμενη από κράτος μέλος και που έχουν ωφεληθεί από τις συνέπειες, οι οποίες συνδέονται με την τήρηση της εν λόγω υποχρεώσεως δεν μπορεί να προστατευθεί όταν η υποχρέωση αυτή κρίνεται αντίθετη προς το δίκαιο της Ένωσης.
Με απόφασή του της 11ης Σεπτεμβρίου 2019 (EU:C:2019:706) το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκρινε ότι :
«Το άρθρο 2 του κανονισμού (ΕΟΚ) 3950/92 του Συμβουλίου…, έχει την έννοια ότι η διαπίστωση ότι είναι αντίθετη προς την εν λόγω διάταξη η εθνική νομοθεσία που διέπει τον τρόπο με τον οποίο εισπράττει ο αγοραστής τη συμπληρωματική εισφορά από τους παραγωγούς δεν συνεπάγεται ότι οι παραγωγοί που υπόκεινται στη νομοθεσία αυτή δεν οφείλουν πλέον την εν λόγω εισφορά.
-Το άρθρο 2, παράγραφος 4, του κανονισμού 3950/92, …, σε συνδυασμό με το άρθρο 9 του κανονισμού (ΕΚ) 1392/2001 της Επιτροπής…, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία προβλέπει ότι η επιστροφή του πλεονάσματος της συμπληρωματικής εισφοράς πρέπει να γίνεται κατά προτεραιότητα στους παραγωγούς οι οποίοι, κατ’ εφαρμογήν διατάξεως του εθνικού δικαίου αντίθετης προς το άρθρο 2, παράγραφος 2, του κανονισμού 3950/92, …, τήρησαν την υποχρέωση μηνιαίας καταβολής.
-Η αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης έχει την έννοια ότι, σε περίπτωση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, δεν αντιτίθεται στο να γίνει επανυπολογισμός του ποσού της συμπληρωματικής εισφοράς που οφείλεται από τους παραγωγούς οι οποίοι δεν είχαν τηρήσει την προβλεπόμενη από την ισχύουσα εθνική νομοθεσία υποχρέωση μηνιαίας καταβολής της εν λόγω εισφοράς».
Το σύνολο του κειμένου της απόφασης έχει δημοσιευθεί στο δικτυακό χώρο του Δικαστηρίου στην ακόλουθη διεύθυνση : https://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=217622&pageIndex=0&doclang=el&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=5392086
